Армейский опыт

Ілья Голубеў — радавы 191-й групы артылерыі 19-й асобнай гвардзейскай ордэна Суворава II ступені механізаванай брыгады. Год таму хлопец быў прызваны на тэрміновую службу з роднай вёскі Верабкі і накіраваны ў вучэбную вайсковую часць у Пячах, што пад Барысавым. Там ён стаў асвойваць спецыяльнасцьмеханіка-вадзіцеля гусенічных машын.

Размеркаванне не было выпадковым, да прызыву Ілья вучыўся ў сярэдняй школе №4 Лепеля. Затым, пасля яе закрыцця, працягваў навучанне ў сярэдняй школе №3, а потым атрымаў спецыяльнасць слесара, вадзіцеля і трактарыста ў аграрна-тэхнічным каледжы. Затым працаваў слесарам ва ўнітарным сельгаспрадпрыемстве “Пражэктар”. Атрымаў, дарэчы, неблагую практыку ў працы з тэхнікай і механізмамі. А трактарысту, вядома, лягчэй прызвычаіцца кіраваць ваеннай гусенічнай машынай, танкам ці бронетранспарцёрам.
Там жа, у Пячах, Ілья сустрэў Аляксандра Старынскага, свайго даўняга сябра. Хлопцы разам вучыліся ў каледжы, а цяпер зноў жа разам асвойвалі цяжкую ваенную навуку. Вучэбка падарыла Ілью яшчэ сяброў.
— Разам са мной у Пячах вучыліся Максім Струнін з Віцебска, Дзмітрый Кузьмініч з Новалукомля, — кажа хлопец, — а пасля вучобы нас разам накіравалі на пастаянную службу сюды, у Бароўку. Я служу механікам-кіроўцам ПРП-4 — мабільнага разведвальнага пункта на базе баявой машыны пяхоты (БМП), а сябры — механікамі-кіроўцамі на цягачах МТЛБ.
— Што для вас стала нечаканасцю ў арміі?
— Нечаканасцей не было, шмат пра што распавядалі сябры, якія адслужылі раней. З фактамі дзедаўшчыны наогул не сустракаўся.
— А ці давялося абуваць кірзавыя боты?
— У жыцці ні разу не абуваў. Нават да прызыву не даводзілася. На працу абуваў чаравікі, у дождж і слоту — гумавыя боты, зараз у войску — берцы.
За апошні год-паўтара вайсковая часць у Бароўцы істотна абнавілася. Капітальна адрамантаваная салдацкая сталовая, вучэбныя корпусы, казармы… Завяршаецца рамонт штаба, абноўлены асфальт на дарожках і на галоўным страявым працы, вакол часці ўстанаўліваецца новая бетонная агароджа. У абноўленых памяшканнях, дзе цёпла, працуюць новае абсталяванне і апаратура, цяпер камфортна жыць і працаваць.
Ілья Голубеў ужо адслужыў год, праз паўгода будзе звальняцца ў запас. За гэты час салдат са сваімі таварышамі прыме новае папаўненне з восеньскага прызыву, дапаможа маладым салдатам асвоіць складаную ваенную навуку і грозную баявую тэхніку. Праверкай ведаў і навыкаў павінен стаць планавы выезд на палігон, дзе ўся брыгада будзе праводзіць стральбу штатнымі баявымі снарадамі.
Здаецца, зусім нядаўна, у 1990-х гадах, асноўным сродкам камунікацыі салдата з роднымі, каханымі і сябрамі былі лісты. У арміі быў нават “час салдацкага пісьма” — некалькі гадзін у другой палове дня, калі можна было спакойна, няспешна напісаць ліст, пакласці яго ў канверт і кінуць у паштовую скрынку. Тэхнічны прагрэс з тых не вельмі далёкіх часоў крочыў настолькі далёка, што сучасная моладзь нават забывае, як пісаць ручкай на паперы. Ілья і яго сябры кожны дзень, звычайна ўвечары пасля заняткаў і вучобы, тэлефануюць па мабільных тэлефонах. Родныя, сябры, каханыя не аддаляюцца, а жывуць побач, дастаткова толькі націснуць некалькі кнопак на тэлефоне.
На тым размова з салдатам Ільёй Голубевым закончылася — прагучала каманда яго падраздзяленню ісці на вучэбныя заняткі ў парк баявых машын.
Васіль МАТЫРКА.