Вадзіцелі-тысячнікі
Яшчэ ў пачатку тыдня былі вызначаны два вадзіцелі, кожны з якіх адвёз ад камбайнаў больш за тысячу тон зерня: Уладзімір Парфяновіч з СВФ “Заазер’е” і Андрэй Пшонка з ААТ “Лядна”. Толькі сабраліся выехаць, каб павіншаваць, аказалася, што Уладзімір павёз зерне на Полацкі камбінат хлебапрадуктаў — здача дзяржаўнага заказу. Па дарозе назад патэлефанаваў, сустрэліся разам на полі ААТ “Лядна” за вёскай Залучына. Там якраз камбайны дажыналі апошнія соткі, выгружалі збожжа ў машыну ды збіраліся пераязджаць на наступны палетак.
Начальнік аддзела ідэалагічнай работы, культуры і па справах моладзі райвыканкама Ігар Урбан уручыў лепшым работнікам граматы і памятныя падарункі і падкрэсліў:
— Вельмі прыемна вітаць вас на гэтым палетку, віншаваць вас з такім выдатным працоўным дасягненнем. Радуе, што ў першых шэрагах моладзь. За вамі — будучыня беларускай вёскі, усёй Беларусі. Жадаю, каб мы яшчэ сустрэліся, калі вы перавезяце яшчэ і па паўтары, дзве тысячы тон. Поспехаў вам, здароўя вашым сем’ям!
Папрасіў маладых кіроўцаў крыху затрымацца, каб распавялі пра сябе, сваю працу.
— Як даўно працуеце ў “Заазер’і”? — пытаюся ва Уладзіміра.
— Ужо пяць гадоў.
— А машына з якога года?
— З 2010-га.
— Дык вы, напэўна, яе новай атрымалі?
— Не, на гэтай працую толькі год.
— А як з жыллёвымі ўмовамі?
— Мне ад прадпрыемства далі новы дом у Старым Лепелі, жывём у ім усёй дружнай сям’ёй: я, жонка Кацярына і наш сын Антон.
— Чуў, што вы з Андрэем Пшонкам — радня.
— Так, Кацярына і Андрэй — родныя сястра і брат. Акрамя гэтага, я хросны бацька яго сына, а ён — майго. Кумы. Так што сёння на полі, лічыце, сустрэча радні.
— Які ж цесны свет! А вы пра сям’ю распавядзіце, — звяртаюся да Андрэя Пшонкі.
— З жонкай Марынай жывём у новым доме ў Старым Лядне. Атрымалі яго перад Новым годам, зрабілі рамонт. Дарэчы, гаспадарка дапамагла, аплаціла набытыя будматэрыялы. А засяліліся ўжо ў лютым. Арцёму яшчэ восем месяцаў, Марына пакуль у дэкрэтным водпуску.
— Як працуецца на новай машыне?
— Гэты МАЗ-зерневоз рабіўся па заказе Украіны. Аднак украінцам стала не да іх, ад заказу адмовіліся, машыны прапанвалі беларускім гаспадаркам. Што пра яе сказаць? Новая машына — галоўны паказчык. Рухавік у яе яраслаўскі V-8, турбіраваны, зроблены пад стандарт еўра-3. У кузаў грузіцца да 22 тон збожжа, у прычэп — яшчэ столькі ж. Па трасе, па ржышчы ідзе роўна, без асаблівай нагрузкі. У Полацк збожжа вазіў на КХП — нібы на самалёце ляцеў. Самыя прыемныя ўражанні. За два тыдні працы па палях і мясцовых дарогах ужо праехаў тры тысячы кіламетраў. Ганяў МАЗа ў Віцебск на сэрвіснае абслугоўванне, там падзівіліся выдатнаму стану тэхнікі. Асабліва парадавала наяўнасць кандыцыянера. У летнюю спёку — самая неабходная опцыя ў любой тэхніцы.
— Якая расцэнка працы?
— Паколькі тэхніка прынцыпова новая, стандартных расцэнак на яе няма. У бухгалтэрыі сказалі, што пры налічэнні будуць прымяняць расцэнку для аўтамабіля грузападымальнасцю 20 тон.
— Якія далейшыя планы?
— У мяне новы дом, новая машына, маладая жонка, маленькі сын, таму пакуль што кардынальна мяняць нічога не збіраюся.
Васіль МАТЫРКА.
На здымку: Уладзімір Парфяновіч (злева) і Андрэй Пшонка.
Фота аўтара.
