С любовью друг к другу — 20 лет

У аддзеле ЗАГС Лепельскага райвыканкама ёсць слаўная традыцыя — ушаноўваць юбіляраў сумеснага шлюбнага жыцця. Так, у сонечную восеньскую суботу ва ўрачыстай абстаноўцы сярод родных і сяброў было зарэгістравана 20-годдзе сумеснага жыцця, або фарфоравы юбілей, Віталя і Наталлі Валенціёнак. 2 дзесяткі гадоў таму назад у гэтай самай зале маладыя ўзялі на сябе вялікую працу сумесных клопатаў, радасцяў, трывог і чаканняў.
Як адзначыла падчас мерапрыемства загадчыца аддзела ЗАГС Алена Бельская, фарфор — дарагі і прыгожы матэрыял, але ў той жа час досыць далікатны. Адзін неасцярожны рух — і ён разаб’ецца. Лічыцца, што саюз двух людзей яшчэ досыць далікатны, нягледзячы на ​​тое, што доўгі час яны знаходзяцца ў шлюбе. Справа ў тым, што дзеці да гэтага часу звычайна падрастаюць, становяцца самастойнымі дарослымі людзьмі, адлучаюцца ад бацькоў і самі пачынаюць уступаць у новае жыццё. Муж і жонка, якія да гэтага ўсе сілы і час аддавалі дзецям, як бы нанава застаюцца ўдваіх, як і ў самым пачатку адносін.
— Дарагія юбіляры і госці, дазвольце зрабіць невялікі экскурс у гісторыю стварэння гэтай сям’і. Можна сказаць, што летапіс яе бярэ пачатак ад бацькоў. Менавіта дзякуючы ім, у агульнай кампаніі бацькоў і іх сяброў, пазнаёміліся Віталь і Наталля.
З моманту знаёмства маладых і да рэгістрацыі шлюбу прайшло каля 8 месяцаў.
Віталь нарадзіўся ў Калінінградскай вобласці, а Наталля — у Іркуцкай, але юнацтва іх прайшло на Лепельшчыне, і нават вучыліся маладыя людзі ў адной школе. Напэўна, па волі лёсу адзін аднаго не ведалі і не заўважалі на тым перыядзе жыцця.
Пасля заканчэння сярэдняй школы №1 г. Лепеля Віталь паступіў у Лепельскі гідрамеліярацыйны тэхнікум, адкуль выйшаў са спецыяльнасцю «будаўнік». Затым у хлопца былі 9 месяцаў працоўных будняў і служба ва Узброеных сілах Рэспублікі Беларусь. Пасля дэмабілізацыі працаваў у ваенізаванай ахове.
Наталля пасля 11 класаў гэтай жа школы паступіла ў Полацкае медвучылішча на спецыяльнасць «сястрынская справа».
Менавіта ў гэты час і адбылося знаёмства нашых герояў на юбілеі сяброў бацькоў. Наталля толькі-толькі атрымала пасведчанне кіроўцы і пасля мерапрыемства развозіла гасцей. А каб ёй не было сумна, Віталю даручылі яе суправаджаць.
Дзяўчына прызналася, што першая звярнула ўвагу на Віталя і праявіла ініцыятыву ў знаёмстве. Першае спатканне будучай маладой пары прайшло ў рэстаране «Хваля», дзе, зрэшты і праз 8 месяцаў урачыстасць з нагоды заключэння шлюбу.
— Спачатку гэта была проста сімпатыя, жаночая інтуіцыя або нават ўдача, бо за гэтыя 20 гадоў мы ні разу не засумнявалася ў сваім выбары, — кажа мая суразмоўца.
Ужо 10 гадоў сям’я Валенціёнак жыве ў горадзе Себеж Пскоўскай вобласці. Наталля ў бальніцы працуе галоўнай медсястрой. У складаны эпідэміялагічны перыяд гэта не проста праца, а прызванне, прафесія з вялікай літары. Віталь — намеснікам галоўнага ўрача па адміністрацыйнай і гаспадарчай частцы.
Цікава і тое, што значэнне імёнаў юбіляраў, здавалася б, рознае па гучанні, аднак мае агульны сэнс: Віталь — “які дае жыццё, жыццёвы”, а Наталля — “нараджэнне”.
Чым жа яны пакарылі адзін аднаго? Віталь — чалавечны, чулы чалавек, характэрнымі рысамі якога з’яўляюцца дабрыня і спачуванне. Ён вельмі любіць жывёл — а гэта ўжо шмат што кажа пра чалавека. А яшчэ мужчына — сапраўдны гаспадар у доме з залатымі рукамі, які ўсё ўмее рабіць сам.
Наталля — як сонейка, поўнае цяпла і энергіі, у сваёй сям’і. Калі намячаецца нейкае мерапрыемства для блізкіх, то займаецца арганізацыяй менавіта яна.
Было прыемна бачыць, што праз 20 гадоў сумеснага жыцця ў мужа і жонкі ў вачах бачныя павага і любоў адзін да аднаго.
2 дзесяткі гадоў сямейная пара дружна крочыць па шчаслівай дарозе сямейнага жыцця, падтрымліваючы адзін аднаго ў любых пачынаннях, паважаючы і шануючы адзін аднаго.
Прыемным вынікам сумеснага жыцця з’яўляюцца выдатныя сыны — працяг, радасць і гонар сям’і Валенціёнак. Арсенію споўнілася 14 гадоў, Мікіце — хутка 20.
У гэты дзень па традыцыі муж і жонка паставілі свае подпісы ў «Кнізе ганаровых гасцей» і абмяняліся пярсцёнкамі, сімвалам вечнай любові і вернасці, гарантыяй таго, што заўсёды будуць разам.
Наталля Храпавіцкая.