23 июля текущего года на должность начальника отдела по образованию райисполкома назначен Анатолий Карпицкий
23 ліпеня бягучага года на пасаду начальніка аддзела па адукацыі райвыканкама прызначаны Анатоль Карпіцкі. Педагагічнай дзейнасці Анатоль Міхайлавіч прысвяціў амаль трыццаць год, з іх апошнія пятнаццаць кіраваў установамі адукацыі “Слабадская дзіцячы сад-сярэдняя школа Лепельскага раёна” і “Поўсвіжская базавая школа Лепельскага раёна”. Чалавеку актыўнаму, мэтанакіраванаму і творчаму, Анатолю Міхайлавічу за час работы ў галіне адукацыі ўдалося зрабіць нямала. Больш падрабязна аб гэтым пойдзе наша размова ў інтэрв’ю з Анатолем Карпіцкім.
— Анатоль Міхайлавіч, вядома, у вас за плячыма — багаты прафесійны вопыт, шмат карысных напрацовак, якія вы ахвотна перадаяце маладому пакаленню. Як жа пачынаўся ваш працоўны шлях?
— Усё пачалося 23 лютага 1984 года. Я вучыўся ў дзясятым класе Ленінскай сярэдняй школы Горацкага раёна Магілёўскай вобласці і быў салістам вакальна-інструментальнага ансамбля, які меў вялікую папулярнасць у раёне. Па просьбе дырэктара мясцовага клуба і з дазволу адміністрацыі школы мы з удзельнікамі ансамбля ігралі на танцавальных вечарах для моладзі. На адным з вечароў я пазнаёміўся з дзяўчынай, якая аказалася родам з Лепельскага раёна і вучылася ў Горацкім педагагічным вучылішчы. Адразу зразумеў, што пакахаў яе на ўсё жыццё. Гэта была мая будучая жонка Жанна Дзмітрыеўна, з якой ідзём па жыцці больш за трыццаць год. Для таго, каб быць бліжэй да сваёй каханай, пасля заканчэння школы я вырашыў паступаць у Віцебскі педагагічны інстытут імя Кірава. Так і атрымалася. Паспяхова здаў уступныя экзамены і стаў студэнтам хіміка-біялагічнага факультэта Віцебскага педінстытута. Пасля першага курса мяне прызвалі ў армію. Выканаўшы свой грамадскі абавязак, аднавіўся на другім курсе інстытута і стварыў сваю сям’ю. У матэрыяльным плане прыходзілася нялёгка. Разам з вучобай на стацыянары трэба было забяспечваць сям’ю, таму пасля заканчэння трэцяга курса вырашыў працягваць вучобу завочна і пайсці працаваць. Так, у 1989 годзе мы з жонкай прыехалі на Лепельшчыну. Уладкаваліся працаваць у Забароўскую сярэднюю школу. Я быў настаўнікам біялогіі і хіміі, а Жанна — настаўніцай пачатковых класаў.
Менавіта ў гэтай школе я атрымаў добрую прафесійную загартоўку, набыў педагагічнае майстэрства. Акрамя асноўнай работы актыўна займаўся творчасцю. У свой час у музычнай школе навучыўся ігры на гітары, за некалькі тыдняў засвоіў ігру на баяне, і гэтыя навыкі выкарыстоўваў у рабоце. Разам з вучнямі мы спявалі на канцэртах, удзельнічалі ў многіх мерапрыемствах, якія праводзіліся сярод школ раёна. На ўсё жыццё запомніліся гульні Клуба вясёлых і знаходлівых. Разам з працаўнікамі калгаса імя Тэльмана, іншымі работнікамі гаспадаркі мы стварылі каманду “Падлешчыкі”. Каманда была так названа таму, што старшынёй калгаса ў той час быў Алег Ляшчынскі. Ён не толькі ўмела кіраваў гаспадаркай, а і захапляўся творчасцю, актыўна падтрымліваў нашы ідэі. Для шматлікіх рэпетыцый, выступленняў нам заўсёды выдзяляўся транспарт. Гульні КВЗ у той час у раёне былі асабліва папулярныя. Каб пабачыць выступленні сельскіх гумарыстаў, заўсёды збіралася шмат гледачоў. І колькі ж станоўчых эмоцый і ў артыстаў, і ў гасцей было ў час узнагароджання! Вельмі запомніўся момант, калі Мікалай Місюра, які на той час быў старшынёй райвыканкама, урачыста ўручыў нашай камандзе за перамогу ў раённым конкурсе КВЗ каштоўны прыз — відэамагнітафон.
Разам з калегамі мы жылі яркімі і насычанымі буднямі. Прыемна, што мая работа была заўважана мясцовай уладай. У 1996 годзе маё імя было занесена на раённую Дошку гонару.
У 2003 годзе ад кіраўніцтва раённага аддзела адукацыі мне паступіла прапанова ўзначаліць установу адукацыі “Слабадская дзіцячы сад-сярэдняя школа Лепельскага раёна”. Педагагічны калектыў школы складаўся з творчых і актыўных людзей, таму разам нам удалося ажыццявіць шмат цікавых ідэй. Калі я выступіў з ініцыятывай стварыць пры школе экалагічны музей, атрымаў падтрымку з боку аддзела адукацыі райвыканкама. На гэтыя мэты былі выдзелены неабходныя сродкі, і адкрыццё музея стала значнай падзеяй не толькі для школы, а і ўсяго раёна. Яго экспанаты — прадстаўнікі флоры і фаўны нашай краіны — выклікаюць цікавасць у дзяцей і дарослых.
Працуючы дырэктарам школы, я не развітваўся з музычнай творчасцю, па-ранейшаму ўдзельнічаў у многіх раённых мерапрыемствах. Прыемна, што мая работа зноў атрымала высокую адзнаку — у 2006 годзе я зноў патрапіў на раённую Дошку гонару.
Шмат творчых ідэй удалося ажыццявіць і ў час работы на пасадзе дырэктара Поўсвіжскай базавай школы.
— Мяркую, што многія з вашых колішніх вучняў таксама звязалі жыццё з настаўніцтвам?
— Так. Вельмі прыемна было даведацца, што мае колішнія вучні звязалі жыццё з педагогікай. Сярод іх — намеснік дырэктара Старалепельскай базавай школы Наталля Лобкіс. Першай настаўніцай Наталлі была мая жонка. Мае выпускнікі звязалі сваё жыццё з сельскай гаспадаркай, медыцынай, працуюць у іншых сферах. Вельмі прыемна сустракацца з імі і даведвацца аб поспехах.
— Анатоль Міхайлавіч, напэўна, ажыццяўляць цікавыя ідэі лёгка і тады, калі побач з вамі — аднадумца-педагог. Раскажыце аб вашай сям’і.
— Безумоўна. Ва ўсіх справах, творчых пачатках мяне заўсёды падтрымліваюць родныя людзі. Маёй надзейнай дарадчыцай па жыцці стала жонка Жанна Дзмітрыеўна, якая амаль трыццаць год працуе ў сістэме адукацыі, з іх апошнія дзесяць — намеснікам дырэктара па вучэбнай рабоце сярэдняй школы №1. Сын Міхаіл скончыў Магілёўскі інстытут харчавання і разам са сваёй сям’ёй жыве ў Мінску, займаецца індывідуальным прадпрымальніцтвам. Мае музычныя і творчыя здольнасці перадаліся дачушцы Алене, якая з дзяцінства цудоўна спявае, удзельнічала ў многіх раённых, абласных і рэспубліканскіх творчых конкурсах, дзе атрымала шмат узнагарод. Сярод асабліва значных — першае месца ў I рэспубліканскім конкурсе юных вакалістаў “Звонкая раніца”. Алена скончыла Беларускі дзяржаўны ўніверсітэт па спецыяльнасці “Сацыяльнае праектаванне і камунікацыі” і зараз атрымлівае размеркаванне на работу. Будзе працаваць арганізатарам сацыяльных праектаў у “Альфа-Банку” г. Мінска. У студэнцкія гады Алена таксама не развітвалася з творчасцю — актыўна ўдзельнічала ў многіх мерапрыемствах, займалася грамадскай дзейнасцю. Сёлета ж яна паспяхова прайшла адборачны тур Нацыянальнага конкурсу прыгажосці “Міс Беларусь-2018” у г. Віцебску, толькі выйсці ў фінал ёй не пашчасціла.
На працягу ўсяго жыцця я вельмі ўдзячны сваім бацькам. Я быў малодшым, пятым сынам у вясковай сям’і, і ўсіх нас бацькі навучылі галоўнаму — быць адказнымі, працавітымі, сумленнымі і шчырымі людзьмі. Мой тата прайшоў нялёгкімі ваеннымі шляхамі. У час вайны быў паранены ў руку, атрымаў інваліднасць, але пасля вызвалення працаваў у гаспадарцы — быў конюхам, вартавым. Усіх сыноў навучыў нялёгкай працы на зямлі — касіць, араць і г.д. Нярэдка задумваюся аб тым, як цікава пераплятаецца лёс родных людзей. Пасля першага курса педінстытута я быў накіраваны на службу ў г. Выбарг Ленінградскай вобласці. Менавіта сюды ў 1939 годзе трапіў служыць мой бацька. Першага верасня 1939 года ён пайшоў на фронт — удзельнічаў у Савецка-Фінскай, а затым і ў Вялікай Айчыннай вайне, быў камандзірам разведаддзялення. Калі тата ў час чарговага рэйду пазбавіўся рукі, ён быў эвакуіраваны ў Казахстан. Менавіта ў гэтай рэспубліцы ў складзе будаўнічага студэнцкага атрада ў 2012 годзе працаваў мой сын Міхаіл.
— Анатоль Міхайлавіч, скажыце, калі ласка, колькі ўстаноў адукацыі сёння працуе ў нашым раёне?
— У раёне сямнаццаць дашкольных устаноў, сем сярэдніх, пяць базавых і адна пачатковая школа-сад.
— Вядома, паспяховаму працэсу навучання садзейнічаюць належныя ўмовы, створаныя для дзяцей. Раскажыце, калі ласка, аб паляпшэнні матэрыяльна-тэхнічнай базы ўстаноў адукацыі.
— Сёлета пачаты і завершаны рамонт харчовага блока і кладоўкі з прадуктамі ў дзіцячым садзе №9. Харчблок набыў прывабны знешні выгляд: пакладзена плітка, пафарбавана падлога, устаноўлены водаправод, каналізацыя, зроблена разводка электрычнасці. Набыта таксама і новае тэхналагічнае абсталяванне — электрычныя пліты, электрамясарубка, гароднінарэзка, два халадзільнікі, вытворчыя сталы, шафы для хлеба і адзення персаналу. На тэхналагічнае абсталяванне дашкольнай установы толькі сёлета было затрачана сто тысяч рублёў. Усяго ж на правядзенне рамонтных работ летась і ў бягучым годзе пайшло 170 тысяч рублёў.
Па сто тысяч рублёў да пачатку новага навучальнага года плануецца затраціць на правядзенне рамонту харчблокаў і набыццё абсталявання ў Заслонаўскай і Бароўскай сярэдніх школах.
Ва ўсіх установах адукацыі па традыцыі вядзецца касметычны рамонт. У большасці школ ён ужо завершаны. Упэўнены, што да пачатку агляду школ перад новым навучальным годам ён будзе завершаны ва ўсіх установах адукацыі.
— Крыху больш чым праз месяц ва ўсіх школах празвініць першы званок. Якія ідэі, накірункі вам хацелася б ажыццявіць у далейшай рабоце?
— Самы галоўны накірунак — захаваць і памножыць найлепшыя дасягненні ў галіне адукацыі, ісці толькі наперад і, што вельмі важна, у справе адукацыі выкарыстоўваць творчы падыход.
— Вялікі дзякуй, Анатоль Міхайлавіч, за змястоўнае інтэрв’ю. Няхай жа вашы далейшыя планы, новыя ідэі абавязкова здзейсняцца, а ў працы і жыцці па-ранейшаму спадарожнічаюць толькі аптымізм, творчая энергія і ініцыятыва!
Інтэрв’ю правяла Святлана ВАЗНЯК.
На здымку: начальнік аддзела па адукацыі райвыканкама Анатоль Карпіцкі.
Фота аўтара.
