Надзея Фаміна з Лепеля – на сцэне і ў жыцці…
Урэшце, я так і не зразумеў, чаму Надзея Фаміна пайшла вучыцца на будаўніка. Не, фармальна ўсё зразумела. Быў выбар іншы. І, дарэчы, таксама цікавы быў задуманы жыццёвы ход. Дзяўчына ледзьве не апынулася ў Лужасне, дзе сёння займалася б сваім любімым гандболам, як займалася ім дагэтуль у школе сем гадоў.І калі б не выйшла з яе прафесійнай спартсменкі, то, магчыма, уладкавалася б пасля заканчэння трэнерам. Аднак не атрымалася. Надзея забрала дакументы ў Лужасне і прывезла іх у Лепельскі каледж, балазе тут яшчэ заставаліся абітурыенцкія вакансіі. Нечакана паступіла на будаўніка. Ужо чацвёрты год вучыцца, і, трэба сказаць, няблага, старанна. Аднак душа ляжыць да іншага…
— Каго ты сыграла ў спектаклі «А золкі тут ціхія?»
— Галоўную гераіню Жэню Камлюкову.
— А як трапіла на сцэну?
— Таксама ў пэўнай ступені выпадкова. У каледжы я запісалася адразу ў некалькі калектываў – тэатральны, вакальны, танцавальны. Мы тут рыхтавалі з Марынай Віктараўнай тэатральныя пастаноўкі на ваенную тэматыку, неаднойчы ездзілі ў Віцебск на студэнцкі фестываль «Аграрная вясна». А потым мне прапанавалі паспрабаваць у тэатральнай студыі «Сапфір», якая працуе ў РДК пад кіраўніцтвам Юрыя Белянкова.
— Што ставілі апошнім часам?
— На фестываль у Віцебск ездзілі з танцавальнай пастаноўкай «Танга смерці» — на ваенную тэматыку, а на фестывалі «Арт-вакацыі» выступілі з пастаноўкай «Удовы вайны».
— Паспяхова?
— Даволі паспяхова. У першым выпадку прывезлі дыплом пераможцаў у намінацыі «Тэатральнае мастацтва». У другім – атрымалі другое месца сярод больш як сарака калектываў-удзельнікаў.
— Бачу, табе падабаецца ваенная тэматыка. Чаму? У гэтым ёсць штосьці з асабістага?
— Ну не ведаю. Мой дзядуля Васіль Прытыка, страціў на вайне абедзьве нагі. Я яго яшчэ крыху памятаю. Застаўся ўспамін з дзяцінства, калі ехалі з ім на мотаблоку…
— Можа, і чытаць любіш пра вайну?
— Не, я чытаю сучаснае, хаця таксама не для слабых нерваў. Люблю глядзець фільмы жахаў і чытаю таксама «жахлівікі».
— Нервы ў цябе і сапраўды моцныя. Вельмі цяжка іграць у спектаклі пра вайну.
— На сцэне – свая энергетыка. Рэпетыцыі – гэта адно, а калі ідзе спектакль, то пранікаешся гэтай энергетыкай цалкам, узнікае трымценне.
— Ты вось хутка закончыш каледж. І кім будзеш? «Тэатральным будаўніком?»
— Не, хутчэй «рамантычным пажарнікам.
— Жартуеш?
— Проста збіраюся далей на пажарніка вучыцца.
— А чаму не ў тэатральны? Ведаю некаторых дзяўчат з тэатральнай студыі, якія паступілі ў тэатральны каледж, напрыклад, Алеся Папко.
— Яна пасля ліцэя. А з каледжа ў каледж паступаць нельга, хіба толькі ў вышэйшую навучальную ўстанову.
Нельга сцвярджаць, што ў Надзеі Фаміной не хапіла б запасу трываласці замахнуцца і на ВНУ. Дзяўчына відавочна вырасла. У школе вучылася так сабе, сярэдне. У каледжы раптам стала стыпендыянтам раённага і абласнога камітэта прафсаюзаў работнікаў аграпрамысловага комплексу. Проста Надзея пакуль яшчэ не да канца вызначылася з жыццёвым выбарам. Яна і танцуе, і на сцэне іграе, і малюе. На чым тут запыніцца… Зрэшты, па характары яна аптымістка і з любога становішча ўмее знайсці аптымістычнае выйсце. Гэта каштоўная якасць.
— Любіш кветкі?
— Хто ж іх не любіць? Белая лілея – мая любімая кветка.
— А ёсць каму дарыць?
— На шчасце, так. Каханне прыйшло…
На здымку: грамадская актывістка з каледжа Надзея Фаміна.